Αν θέλει κανείς να κάνει έναν πολύ πρόχειρο διαχωρισμό στην μουσική, ανεξάρτητα από είδη, τότε θα μπορούσε απλά να την διαχωρίσει στην καθαρά εμπορική και σε κείνη που στοχεύει στην βαθύτερη εσωτερικότητα.
Στην πρώτη περίπτωση έχουμε δείγματα από εκείνα που απλά μπορούν να σε κάνουν να χοροπηδάς δεξιά και αριστερά (όχι δεν είναι πολιτικό το σχόλιο) μέχρι εκείνα τα οποία έχουν υπερβολικά μικρή διάρκεια ζωής και είναι εντελώς κενά (δυστυχώς αυτό είναι και το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας). Στην δεύτερη περίπτωση τα πράγματα αλλάζουν. Η μουσική είναι πραγματική τέχνη, περνάει μηνύματα, μιλάει βαθιά μέσα μας, μας προβληματίζει, μας κάνει να σκεφτόμαστε αφαιρετικά, να ανακαλύπτουμε νέες διαστάσεις των πραγμάτων, να ευαισθητοποιούμαστε ……κλπ…..
Ευτυχώς για εμάς υπάρχουν και στην χώρα μας αρκετά τέτοια δείγματα δουλειάς. Μια λοιπόν τέτοια περίπτωση αποτελούν και οι Spineless και η Χρύσα Τ. όπου πρόσφατα είχα και την τύχη να δω ζωντανά. Σχετικά με αυτή την εμπειρία μπορείτε να δείτε εδώ (μην τα ξαναλέμε….).
Πάμε τώρα στο άλμπουμ. Πως να το περιγράψει κανείς! Αυτό που μου άρεσε πάντα είναι να ακούω projects που με αποστομώνουν και να προσπαθώ να στύβω το μυαλό μου να βρω λέξεις και φράσεις για να αποδώσω ακριβώς αυτό που νιώθω. Και όσο πιο πολύ το πετυχαίνουν αυτό τόσο πιο με εξιτάρει.
Το Speaking Of Chaos And Relative Peace λοιπόν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Αντιφατικό από τον τίτλο του. Το ταξίδι ξεκινάει. Γιατί για ταξίδι πρόκειται. Αλλά πάμε λίγο στα ποιοτικά στοιχεία τα οποία πρέπει και αξίζει να αναφέρουμε. Συμμετέχουν όνοματα όπως ο Jørgen Munkeby (Shining), ο Μάνθος Στεργίου και ο Κορνήλιος Κυριακίδης (Tardive Dyskinesia) η Φλώρα Ιωαννίδη, ο Διονύσης Μόρφης (Afformance, Foam) κλπ. Υπάρχουν επιρροές από Kari Rueslåtten, The 3rd and the Mortal, The Gathering, Diamanda Galas, Dead Can Dance, Tool κλπ. Σίγουρα πρέπει να αναφέρουμε και το video clip του Human Monster στο οποίο «παίζουν» ο Θανάσης Τσαλταμπάσης και η Αγοραστή Αρβανίτη και το οποίο είναι όπως ακριβώς πρέπει να είναι…
Σκοτεινό, μαύρο, εσωτερικό, λυρικό. Νιώθεις να αγγίζει την ψυχή σου και να εισχωρεί στο άδυτο της εσωτερικότητας σου. Υπάρχει ένας λυγμός, σαν εκείνον που κατοικεί μέσα μας και φλερτάρει με το χάος αλλά που δίνει και μια αρμονία σε όλα. Ακούγοντας το άλμπουμ διαπιστώνεις ότι το solo Project της Χρύσας Τ. δεν κινείται στα ακούσματα που έχουμε συνηθίσει στην χώρα μας.
Σκοτεινό, μαύρο, εσωτερικό, λυρικό…
Κατά την γνώμη μου πρωτοποριακό. Η αντιφατικότητα του τίτλου του υπάρχει διάχυτη σε όλο το εύρος του άλμπουμ. Αυτή η αντιπαλότητα του εσωτερικού μας κόσμου, οπού η γαλήνη θα διαταραχθεί από το θηρίο για να επιστρέψει ξανά. Η φωνή, πρώτη, δεύτερη με εφέ είτε χωρίς, ο πειραματικός χαρακτήρας της σύνθεσης, η sludge αισθητική και ότι ο καθένας θεωρεί ότι ακούει και το μεταφράζει.
Προσωπικά το είχα ξαναπεί σε μια ανταπόκριση live, όπου όπως προανέφερα είχα τη τύχη να τους δω ζωντανά, ακουσα punk, Hardcore, άκουσα και ψυχεδελεια (Out of the box βεβαία), αλλά κα πάλι αυτό είναι η προσωπική μου άποψη. Δικό μου κόλλημα το Human Monster (σ.σ Pantool Δικό μου κόλλημα το Shallow becomes you με τέλεια συνέχεια το I wake up… γρατζουνάει ψυχές)
Αν μπoρούσα σύντομα να χαρακτηρίσω αυτό το άλμπουμ, θα έλεγα ότι είναι μια καταπληκτική εμπειρία, ένα ίσως σκοτεινό ταξίδι που σου ανοίγει τις πύλες της ψυχής σου, τον δρόμο προς το μέσα σου. Την διαδρομή όμως θα πρέπει να την καθορισεί ο καθένας μόνος του.
Θα μπορούσα απλά να το πω καταπληκτικό, αλλά φοβάμαι ότι θα το αδικήσω! Κατά τα λοιπά θέλετε να σας παρουσιάσω τα κομμάτια ένα ένα ε? Τι ουσία θα είχε τότε? Πολύ απλά ακούστε το!
